با هزار امید و آرزو به دیدن فیلم رفتیم و غرق شادی از اینکه بالاخره سینمای ملی می تواند در جهت اهداف نظام گام بلندی بردارد. اما با دیدن فیلم خرد شدیم، ترک برداشتیم و خون دل خوردیم، ازاینكه آقای افخمی ناجوانمردانه و شاید عامدانه چهره ابر اسطوره تاریخ مان را مخدوش ساخته است و دل دوستداران نظام و انقلاب را به درد آورد.

دل خوش بودیم که سیمای امام را در قاب سینما به جهانیان عرضه می کنیم و با فیلم فرزند صبح به جهانیان فخر می فروشیم که منجی والا مقام ما چه شأن و سلوک عرفانی داشته است اما... افخمی در فیلمش رفتارهایی را به امام منتسب کرده که بسیار شرم آور است و تصاویر زشت و موهنی را از کودکی امام نشان می دهد.

وی رندانه و وقیحانه با یک زمینه چینی مفصل نشان می دهد که امام(ره) در دوران کودکی‌اش روحیه خشنی داشته و به صورت مداوم برای شکار و تیر اندازی اظهار تمایل می کند و یا به مارگیری علاقه نشان می دهد. با دیدن این تصاویر، چند سئوال مهم و اساسی پیش روی بینندگان این فیلم قرار می گیرد؛ آیا فاتح قلوب 36 میلیلون ایرانی در سال 57، امام انس و مهربانی بوده یا همانی که افخمی در فیلمش تصویر کرده است. آيا باید در مورد ابر اسطوره قرن بیستم این گونه فیلم ساخته شود؟

آقای افخمی شما که مزد خود را از اربابان خارجی‌تان گرفته اید، بیهوده نبود برایتان در کانادا فرش قرمز پهن کردند، آری ماموریت شما که تخریب چهره ولایت بود، دقیق و حساب شده انجام شد، گویا با یک برنامه ریزی مشخص و حساب این اتفاق رخ داده است، سینمادوستان با جهت گیری های سیاسی متفاوت در برج میلاد همگی خشمگین بودند، با این خشم فرو خورده باید چه کرد؟

زمانی که در هالیوود قرار است مثلا فیلمی در مورد یک شخصیت بزرگ خارجی ساخته شود، عده ای تاریخ‌شناس گرد هم می آینِد، تورق تاریخ می کنند و در نهایت، روایتی اغراق آمیز پرداخت می کنند تا از آن شخصیت بزرگ اسطوره بسازند. داستان امام(ره) نیاز به اغراق هم نداشت، کافی بود عین به عین آنچه اتفاق افتاد، روایت شود تا نتیجه حاصل شود. اگر باورم ندارید که فیلم از منظر محتوایی موهن و غیر قابل تحمل است، یا نگارنده اشتباه می کند، کافی است فیلم را با دقت ببیند که آقای افخمی حتی فراموش کرده که ریل تراولینگش در قاب تصاویرش نباشد.