راشل در برابر بولدوز مي‌ايستد و از سرنشين بولدوزر مي‌خواهد که آن را متوقف سازد. وي که پيراهني نارنجي رنگ به تن دارد و از دور قابل تشخيص است با بلندگوي خود به اقدام راننده بولدوز اعتراض مي کند. بقيه دوستانش نيز در فاصله 15 تا 20 متري راشل با فرياد از راننده بولدوزر مي خواهند که توقف کند. اما بولدوزر همچنان به سوي وي حرکت مي کند، راشل روي يک تل خاک مي‌رود؛ اما بولدوزر به او امان نمي‌دهد و هيولاي آهني 60 تني پيکر راشل را به زير مي‌کشد، تيغه بولدوزر او را در خاک دفن مي‌کند. در همين زمان دوستان راشل فرياد مي کشند و به راننده بولدوزر اشاره مي کنند که توقف کند.

بولدوزر چند متر جلوتر مي‌ايستد. بيل فولاديش را کاملا پايين مي‌آورد و به سمت عقب حرکت مي‌کند تا خوب مطمئن شود که بدن راشل را درهم شکسته است. پس از اين جنايت هولناک، نظاميان اشغالگر هيچ گونه کمکي به راشل نمي‌کنند. چند دقيقه بعد، يک آمبولانس فلسطيني به محل حادثه مي‌رسد و بدنه نيمه جان راشل را به بيمارستاني در رفح منتقل مي‌کند. اما قبل از رسيدن به بيمارستان راشل با شهادت، در راه آزادي مردم فلسطين همراه مي شود.

شهادت راشل کوري، تنها به مدت دو روز سهم اندکي از خبرهاي تعداد معدودي از رسانه ها را به خود اختصاص داد. در پيگيري اين جنايت چه درباره مراسم ختم و يادبود او در غزه که با دخالت تانک هاي اسرائيلي به هم خورد و چه در مورد عبور فخرفروشانه بولدوزر قاتل از کنار مراسم و مزاحمت نيروهاي اسرائيلي براي آمبولانس حامل پيکر راشل و چه درخصوص مجوز ندادن به والدين او براي سفر به فلسطين، هيچ اقدامي از سوي سازمان هاي به اصطلاح حامي حقوق بشر و رسانه هاي آنان صورت نپذيرفت.

با گذشت هفت سال از شهادت راشل کوري، تلاش کشتي ايرلندي مزين به نام وي نشان داد که خون مردم مظلوم فلسطين و تمامي شهداي راه آزادي علي رغم جريان سلطه رسانه اي غرب در زمان و مکان محصور نمي گردد و پيوسته تا رسيدن به همان هدف والا که همانا آزادي فلسطين و قدس شريف و محو اسراييل مجهول ادامه خواهد داشت.