[خطاب به ابن زیاد:] اینان (شهدای کربلا) گروهی هستند که خداوند کشته شدن [در راه خدا] را برای آنان نوشته بود... و به زودی خداوند تو را با آن ها گرد خواهد آورد... پس بنگر که در آن هنگام، پیروزی از آن کیست؟ مادرت به عزایت بنشیند ای پسر مرجانه!
از سوی من به یارانم سلام برسان، و بدیشان بگو که شیطان را بر خویش راه ندهند، و به آنها فرمان ده به راستی در گفتار و ادای امانت، و آنان را فرمان ده در آنچه به کارشان نمی آید خاموشی ورزند، و ستیزه جویی کنار نهند، و به یکدیگر روی آورند و به دیدار هم روند، که این موجب نزدیک شدن به من است. و به در افتادن با یکدیگر خود را مشغول نسازند ... .
یا عبد العظیم، ابلغ عنی اولیائی السلام و قل لهم، ان لا یجعلو للشیطان علی انفسهم سبیلا، و مرهم بالصدق فی الحدیث و اداء الامانه، و مرهم بالسکوت و ترک الجدال فیما لا یعنیهم و اقبال بعضیهم علی بعض و المزاوره، فان ذلک قربه الی. و لا یشغلوا انفسهم بتمزیق بعضهم بعضا ... .
